Μια νέα σελίδα ανοίγεται πλέον μπροστά μας, μετά και τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου. Νέα δεδομένα εντός αλλά κυρίως εκτός κοινοβουλίου, εκεί δηλαδή που θα χτυπά πλέον η αγωνία της κοινωνίας στην επίθεση που ετοιμάζει η νέα τάξη πραγμάτων. Εντός κοινοβουλίου και τυπικά η δημοκρατική αντιπολίτευση συλλήβδην έχασε ακόμα και ότι πιθανόν κοινοβουλευτικό πλεονέκτημα τής παρείχε το όριο των 50 βουλευτών. Και αναφέρομαι στο σύνολο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.
Κακά τα ψέματα, τα αποτελέσματα αποτυπώνουν μια πολύ δυσάρεστη και ίσως επικίνδυνη κατάσταση. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει και δε συνιστούν θα έλεγα παραίτηση της αντίθεσης του λαού απέναντι στο γκρίζο τοπίο που έχουμε μπροστά μας.
Δική μου σκέψη είναι ότι τα εύκολα συμπεράσματα περί συντηρητικής και όχι μόνο στροφής του λαού αποπροσανατολίζουν και αποφεύγουν την αυτοκριτική τα του οίκου της Αριστεράς, μεταφέροντας τα δικά μας αδιέξοδα σε νεολαία και λαό. Ας προσπαθήσουμε έστω και τώρα να το πάμε αλλιώς… ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες στο τι πήγε στραβά. Κακά τα ψέματα, κάποιοι “αιρετικοί” την βλέπαμε την καταιγίδα να έρχεται, που δυστυχώς ακόμα χειρότερα μετατράπηκε σε τσουνάμι.
Στην επιδίωξη τρομοκράτησης του λαού που δρομολογείται από τις δυνάμεις της αντίδρασης περί ανίκητης κατάστασης, πρέπει να προβάλλουμε την ανάγκη συνειδητοποίησης της συγκρότησης του καθαρού λόγου, της αλήθειας, της ανιδιοτέλειας, της κατάργησης των μικρομάγαζων – ομάδων – τάσεων ή όπως θέλετε πείτε το. Να βάλουμε μπροστά τις αξίες του χώρου που εκπροσωπούμε και την κοινοβουλευτική αδυναμία που έχουμε σαν δεδομένο πια να την μετατρέψουμε σε λαϊκή δύναμη, κατεβαίνοντας επιτέλους «χαμηλά» στις αγωνίες της νεολαίας και του λαού. Να προσπαθήσουμε έτσι επικοινωνώντας πλέον με την πραγματικότητα, να απορρίψουμε στη βάση όλα αυτά τα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα που στο πλαίσιο της μιντιακής δημοκρατίας φέρουν τον τίτλο αντισυστημικά γιατί εξυπηρετεί και βολεύει.
Αν καταφέρουμε αποβάλλοντας το εγώ, κάνοντας τό εμείς πρωταγωνιστή, θεωρώ και πιστεύω ότι σε βάθος χρόνου αυτό το δυσάρεστο αποτέλεσμα να το μετατρέψουμε σε πλεονέκτημα ενός νέου και ελπιδοφόρου ξεκινήματος, με σύμμαχο τον λαό απέναντι σε όλη αυτή τη βάρβαρη επίθεση που έρχεται, της εξαθλίωσης, του εργασιακού μεσαίωνα, του φασισμού, της τρομοκρατίας.
Το δικαίωμα του λαού στην ειρήνη που απειλείται, η επίθεση στα εισοδήματα, η παιδεία και η υγεία ως δημόσια αγαθά, ο κρατικός πλούτος, είναι αξίες για τις οποίες πρέπει να αγωνιστούμε. Αν αυτός ο αγώνας, γίνει ο στόχος μας, ε ναι τότε υπάρχει Ελπίδα!
Γιάννης Κούγιας